Η Altice Arena (αρχικά, και εξακολουθεί να είναι δημοφιλής ως Pavilhão Atlântico και αργότερα ως MEO Arena) είναι μια πολυποίκιλη εσωτερική αρένα στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας. Το στάδιο είναι από τις μεγαλύτερες εσωτερικές αίθουσες στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το μεγαλύτερο στην Πορτογαλία με χωρητικότητα 20.000 ατόμων και χτίστηκε το 1998 για το Expo '98.
Τα σχέδια για την οικοδόμηση ενός πολυχώρου στη Λισαβόνα χρονολογούνται από τις πρώτες συζητήσεις για το γενικό σχέδιο της Expo'98. Εκείνη την εποχή, η πόλη δεν διέθετε ευέλικτη εγκατάσταση ικανή να φιλοξενεί συναυλίες, συνέδρια και αθλητικά γεγονότα μεγάλης εμβέλειας. Οι υπάρχουσες δομές, τόσο στη Λισαβόνα όσο και στην Πορτογαλία, είτε είχαν περιορισμένη ικανότητα (έως 4.000 άτομα), είτε ήταν δύσκολο να προσαρμοστούν σε μη συμβατικά γεγονότα, όπως οι αθλητικοί αγώνες εσωτερικού χώρου. Ένα άλλο μειονέκτημα των υφιστάμενων χώρων ήταν η έλλειψη τεχνικής υποδομής που κρίθηκε απαραίτητη για τη διοργάνωση σύγχρονων συναυλιών, μουσικών και για την κατάλληλη κάλυψη της ζωντανής τηλεόρασης.
Η χώρα χρειάστηκε μια αρένα για να γεμίσει το υπάρχον χάσμα ανάμεσα σε μικρότερες εσωτερικές αίθουσες, όπως το Κολοσσαίο της Λισαβόνας, και στα ανοικτά γήπεδα. Κατά συνέπεια, η Πορτογαλία δεν θα φιλοξενήσει παιχνίδια σημαντικών αθλητικών πρωταθλημάτων σε σπορ και δεν θα πραγματοποιηθούν σημαντικές συναυλίες στη χώρα σε περιόδους κρύου και βροχερού καιρού.
Η απόφαση για την ανέγερση του Pavilhão Atlântico στο γενικό σχέδιο της Expo 98 επέτρεψε στην αρένα να έχει μια λεκάνη απορροής πολύ πέρα από την πόλη της Λισαβόνας. Σε μικρή απόσταση από το Gare do Oriente και αρκετές σημαντικές οδικές αρτηρίες, επιτρέπει στην αρένα να τραβήξει θεατές από όλη τη χώρα.
Το κτίριο σχεδιάστηκε από τον Πορτογάλο αρχιτέκτονα Regino Cruz, ο οποίος είναι συγγραφέας πολλών κυβερνητικών κτιρίων και γραφείων στη Βραζιλία και την Πορτογαλία, σε συνεργασία με την Skidmore, Owings & Merrill (SOM). Η SOM έχει απονεμηθεί το πρώτο βραβείο στους διαγωνισμούς για τα Ολυμπιακά γήπεδα του Μάντσεστερ και του Βερολίνου και είναι υπεύθυνος για το σχεδιασμό πολλών μεγάλων αθλητικών περιπτέρων στις ΗΠΑ (Πόρτλαντ, Φιλαδέλφεια, Όκλαντ και Μινεάπολη). Το στούντιο είναι επίσης συν-σχεδιαστής του πύργου Vasco da Gama, που βρίσκεται στο βόρειο άκρο του Parque das Nações της Λισαβόνας. Το σχήμα της αίθουσας MEO θυμίζει ένα μεγάλο καβούρι που φέρει πιατάκι ή πέταλο. Ένα τέτοιο μοναδικό σχήμα απαιτούσε το κουτί να σκέφτεται για τις βάσεις του, τόσο για διαρθρωτικούς όσο και για συμβολικούς λόγους. Η οροφή, για παράδειγμα, κάθεται πάνω σε ένα ξύλινο πλέγμα, σχεδιασμένο σε σχήμα κάρακος. Όντας μέρος μιας παγκόσμιας έκθεσης που γιορτάζει τους ωκεανούς του πλανήτη και των πορτογαλικών ανακαλύψεων του 15ου αιώνα, το ξύλο θεωρήθηκε πιο κατάλληλο από το σκυρόδεμα ή το χάλυβα.
Οι κύριοι στόχοι του σχεδιασμού ήταν: 1) Ελαχιστοποίηση της οπτικής κρούσης που δημιουργείται από μια τέτοια μεγάλη δομή. 2) ορθολογική χρήση της ενέργειας · και 3) απλοποίηση της ροής των θεατών μέσα και έξω από το κτίριο.
Η κύρια πρόσοψη προσανατολίζεται προς το νότο, γεγονός που αυξάνει την έκθεση στον ήλιο κατά τους ψυχρότερους χειμερινούς μήνες, αποτρέποντας ταυτόχρονα την άμεση ηλιακή ακτινοβολία τους καλοκαιρινούς μήνες. Η έκθεση αυτή επιτρέπει τη μείωση του κόστους θέρμανσης και κλιματισμού, ενώ ταυτόχρονα οι φυσικές εξαερισμού στο πάνω μέρος του κτιρίου παρέχουν κυκλοφορία αέρα και ψύξη. Τοποθετώντας τον κύριο όροφο σε απόσταση 6,4 μέτρων κάτω από το επίπεδο του εδάφους, οι αρχιτέκτονες επέτρεψαν μια γενναιόδωρα υψηλή στέγη, μειώνοντας παράλληλα το εξωτερικό αποτύπωμα και ελαχιστοποιώντας την ανταλλαγή θερμότητας (ως αποτέλεσμα της μικρότερης επιφάνειας που εκτίθεται στον καιρό). Η εξωτερική γυάλινη πρόσοψη σκιάζεται από προεξέχοντα πάνελ, σχεδιασμένα για να επιτρέπουν το φως του ήλιου μόνο κατά τους χειμερινούς μήνες. Ένα σύστημα εξωτερικών κινούμενων περσίδων επιτρέπει περαιτέρω το φυσικό φωτισμό να εισέρχεται στο περίπτερο.
Η προσβασιμότητα είναι επίσης απλή μέσω μιας σύντομης εξωτερικής σκάλας που μοιάζει με σκηνικό, που περιβάλλει ολόκληρο το κτίριο.
