Οι θετικές εμφανίσεις και τα αντίστοιχα «πλασαρίσματα» σε σχετικά υψηλές θέσεις το 1977 και το 1978, ήταν μια σαφέστατη ένδειξη ότι πλέον, η Ελλάδα είχε εναρμονιστεί με το ύφος και τις απαιτήσεις του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision. Έτσι λοιπόν, το 1979 θα έπρεπε να συνεχίσει την «παράδοση» και να στείλει ένα τραγούδι που θα μπορούσε να διακριθεί και να διεκδικήσει μια όσο γίνεται καλύτερη «σειρά»…
Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν, η ΕΡΤ στις 22 Νοεμβρίου 1978 προκήρυξε διαγωνισμό, με τον οποίο καλούσε τους συνθέτες και τους στιχουργούς να υποβάλλουν τις δημιουργίες τους. Τα «παρατράγουδα» της προηγούμενης χρονιάς (γράψαμε σχετικά στο αντίστοιχο θέμα για το 1978), οδήγησαν τους υπεύθυνους στην απόφαση να είναι περισσότερο προσεκτικοί, ώστε να μη δημιουργηθεί και πάλι θέμα εγκυρότητας κάποιας υποψηφιότητας.
Για ακόμη μια φορά, η συμμετοχή ήταν αθρόα και υποβλήθηκαν δεκάδες τραγούδια. Ωστόσο, η επιτροπή που σύστησε η ΕΡΤ κι αποτελείτο από συνολικά 70 άτομα διαφόρων ειδικοτήτων, επέλεξε τα έξι καλύτερα και μέσα από αυτά, θ’ αναδεικνυόταν εκείνο που θα εκπροσωπούσε τη χώρα μας στο Φεστιβάλ της Eurovision.
Τούτη τη φορά, οι ιθύνοντες της ΕΡΤ δεν περιορίστηκαν απλώς στο ν’ ανακοινώσουν την όποια απόφασή τους, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Έτσι, τη Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου 1979, διοργάνωσαν ένα «μίνι» φεστιβάλ στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά με αυτά τα έξι τραγούδια και παρουσιαστή τον αξέχαστο ηθοποιό Βασίλη Τσιβιλίκα!
Μάλιστα, η βραδιά μεταδόθηκε απευθείας από την ΕΡΤ και ήταν η πρώτη απόπειρα έγχρωμης μετάδοσης στην Ελλάδα. Βεβαίως, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που διέθεταν τέτοιου είδους δέκτη, ωστόσο η ελληνική τηλεόραση έπρεπε ν’ αρχίσει σιγά-σιγά να προσαρμόζεται στη νέα εποχή και τότε, είχε έλθει και στη χώρα μας το γνωστό σύστημα SECAM, με το οποίο ήταν δυνατή η παραγωγή έγχρωμης εικόνας…
Τελικώς, την πρώτη θέση με 528 ψήφους και το εισιτήριο για την Ιερουσαλήμ (όπου επρόκειτο να διεξαχθεί η διοργάνωση εκείνης της χρονιάς), πήρε ο πασίγνωστος «Σωκράτης» («Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ»), με κεντρική ερμηνεύτρια την Ελπίδα, συνοδεία χορωδίας που αποτελούσαν η Πωλίνα, η Λία Βίσση, ο Γιάννης Σαμσιάρης και ο Στέλιος Γουλιέλμος…
Ήταν μια μικρή «ρεβάνς» για τον συνθέτη του τραγουδιού Δώρο Γεωργιάδη, μετά τα όσα είχαν συμβεί το 1978 και την ένσταση που είχε υποβάλλει για τη συμμετοχή του Ρόμπερτ Ουίλιαμς. Οι στίχοι του τραγουδιού, ήταν της Σώτιας Τσώτου και μπορούμε να πούμε ότι πέραν του ότι το κομμάτι ήταν ιδανικό για Eurovision, είχε και «πιασάρικο» τίτλο, καθώς άπαντες σε ολόκληρο τον πλανήτη γνωρίζουν ποιος είναι ο Σωκράτης…
Στη δεύτερη θέση και με μεγάλη διαφορά ψήφων (462), βρέθηκε το «Δώσε μου ένα στίχο» των Μάικ Ροζάκη και Τάκη Καρνάτσου με την Κρίστη Στασινοπούλου, ενώ την πρώτη «τετράδα» συμπλήρωσαν δύο πασίγνωστα κι αγαπημένα ως σήμερα τραγούδια.
Τρίτο λοιπόν με 379 ψήφους, τερμάτισε το «Να ‘χαν όλοι οι άνθρωποι μια αγάπη όπως εγώ», το οποίο έγραψε κι ερμήνευσε ο Κώστας Χατζής και βεβαίως δε χρειάζεται το παραμικρό σχόλιο για την αξία και τη σημαντικότητά του. Τέταρτο, το «Αθήνα μάνα μου» των Αντώνη Στεφανίδη και Σέβης Τηλιακού με τη Μπέσσυ Αργυράκη, που λίγο αργότερα το ηχογράφησε στο άλμπουμ της «Μεγάλη στιγμή» κι έκτοτε, αποτελεί μια από τις πιο διαχρονικές κι επιτυχημένες στιγμές της.
Στην πέμπτη θέση, βρέθηκε το «Δυο σε μια ομπρέλα» του Μάικ Ροζάκη και της Σώτιας Τσώτου, με ερμηνευτές την Πάολα Κομίνη, τις Μαρία και Φωτεινή Φιλοσόφου, τον Δημήτρη Κοντογιάννη και τον Στέφανο Δεκεριάν. Τέλος, στην έκτη το «Στην αρχή» των Χρήστου Μεντή-Δημήτρη Ιατρόπουλου με τη Σόφη Ζανίνου.
Η καλή σκηνική παρουσία, ήταν αποδεδειγμένο ότι είχε ιδιαίτερη σημασία τη βραδιά του διαγωνισμού, οπότε μια -έστω υποτυπώδης- χορογραφία ήταν απαραίτητη και για την Ελπίδα, αλλά και για την τετραμελή χορωδία που τη συνόδευε. Έτσι, η Μαριάννα Τόλη για άλλη μια χρονιά (όπως και το 1978) επιμελήθηκε το εν λόγω κομμάτι και σε μια από τις τελικές πρόβες, βρέθηκε και η κάμερα της ΕΡΤ, η οποία κατέγραψε τις …κινησιολογικές προετοιμασίες.
Βράδυ Σαββάτου, 31 Μαρτίου 1979, ώρα 22:00 (Ελλάδος). Το “International Convention Center” της Ιερουσαλήμ, ανοίγει τις πύλες του και υποδέχεται τους εκπροσώπους των 19 χωρών που λαμβάνουν μέρος στο διαγωνισμό.
Περίπου τρία τέταρτα αργότερα, ο ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας Λευτέρης Χαλκιαδάκης, η Ελπίδα και η «τετράδα» που τη συνοδεύει, εμφανίζονται στη σκηνή ως έβδομη συμμετοχή κατά σειρά, φορώντας αρχαίες χλαμύδες. Το τραγούδι χειροκροτείται θερμότατα από το κοινό, αλλά όταν ολοκληρώνεται η ψηφοφορία, τερματίζει στην όγδοη θέση με 69 βαθμούς.
Σίγουρα άξιζε για πιο ψηλά, όμως δε μπορούμε να πούμε ότι απέτυχε. Μάλλον το αντίθετο, αφού πέραν του ότι έμεινε στην ιστορία ως μια από τις γνωστές κι αγαπημένες συμμετοχές μας στη Eurovision, ακούστηκε πολύ και στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στο Ισραήλ, το οποίο μας έδωσε 10 βαθμούς. Άλλους τόσους πήραμε από την Πορτογαλία, επτά από Ισπανία, Μονακό, Ελβετία και Ολλανδία, πέντε από το Λουξεμβούργο, τέσσερις από Ιρλανδία και Γαλλία, δύο από Γερμανία και Σουηδία και μόλις έναν από Δανία και Βέλγιο.
Όσον αφορά το πρώτο βραβείο, η βραδιά εξελίχθηκε σε πραγματικό θρίλερ. Αρχικώς, το Ισραήλ πήρε «κεφάλι» στην ψηφοφορία και φαινόταν ότι θα κέρδιζε άνετα, ωστόσο στην πορεία η Ισπανία το ξεπέρασε και μέχρι το τέλος, φαινόταν ως το απόλυτο φαβορί.
Όμως, στην ίδια έτυχε ο κλήρος ν’ αναδείξει το νικητή, αφού ψήφιζε τελευταία. Εκείνη τη στιγμή, ήταν μπροστά με 116 βαθμούς, έναντι 115 του Ισραήλ. Τελικώς, του έδωσε 10 βαθμούς και φυσικά τη νίκη με 125. Έτσι, οι «οικοδεσπότες» της βραδιάς, κέρδισαν τη δεύτερη συνεχόμενη νίκη τους στο θεσμό με το “Alleluia”, ερμηνευμένο από τους Gali Atari και Milk and Honey. Λίγους μήνες μετά, το τραγούδι ηχογραφήθηκε από τη Μπέσσυ Αργυράκη με ελληνικούς στίχους του Γιάννη Πάριου και τον ίδιο τίτλο («Αλληλούια»)…
