Γεννημένος στην επαρχία Λάρνακας το 1948, ο Δώρος Γεωργιάδης ξεκίνησε την καριέρα του ως συνθέτης στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Αιτία στάθηκε η γνωριμία του με την αείμνηστη στιχουργό Σώτια Τσώτου, η οποία λάτρεψε αμέσως τη φωνή και το συνθετικό του ταλέντο και του εμπιστεύθηκε μερικούς από τους καλύτερους στίχους της. Κατά τη διάρκεια της πολυετούς καριέρας του σε Ελλάδα και Κύπρο, ο Δώρος Γεωργιάδηςσυνεργάστηκε με μεγάλους Έλληνες δημιουργούς, όπως ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιώργος Μητσάκης, ο Θόδωρος Δερβενιώτης και ο Κώστας Βίρβος, καθώς και ερμηνευτές όπως η Μαρινέλλα, ο Δημήτρης Μητροπάνος, η Άννα Βίσση, η Ελπίδα, ο Πασχάλης, ο Γιώργος Πολυχρονιάδης, η Μπέσσυ Αργυράκη, ο Δάκης, ο Σταύρος Σιδεράς, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, κ.ά., οι οποίοι τραγούδησαν συνθέσεις του. Η σημαντικότερη συνεργασία της καριέρας του ήταν εκείνη με την μεγάλη στιχουργό και ποιήτρια, Σώτια Τσώτου, η οποία υπέγραψε τους στίχους στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του. Με την Τσώτου τον συνέδεε αλληλοθαυμασμός και μια ισόβια φιλία.
Σταθμοί στην καριέρα του θεωρούνται τα δύο Α’ Βραβεία που κέρδισε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, το 1972 ως συνθέτης και τραγουδιστής με το «Αν ήμουν πλούσιος», και το 1977 ως συνθέτης και στιχουργός με το «Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή», καθώς και οι συμμετοχές του στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Eurovision, ως εκπρόσωπος της Ελλάδας και της Κύπρου, με τραγούδια που άφησαν εποχή (Σωκράτης - 1979 και Μόνικα - 1981).
Ο Δώρος διετέλεσε, επίσης, επί σειρά ετών, μαέστρος της χορωδίας της Λαϊκής Τράπεζας, με την οποία πραγματοποίησε πολλές συναυλίες στην Κύπρο, με συμμετοχές μεγάλων Ελλήνων καλλιτεχνών, όπως ο Κώστας Χατζής, η Δήμητρα Γαλάνη, η Μαρινέλλα, η Άννα Βίσση και ο Αντώνης Καλογιάννης. Στον Δώρο Γεωργιάδη «οφείλουμε» επίσης δύο από τα μεγαλύτερα ταλέντα που γέννησε η Κύπρος, την Άννα Βίσση και τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, αφού συνέβαλε αρκετά στην καθιέρωσή τους.
Παρόλη τη μεγάλη και αδιαμφισβήτητη προσφορά του στον πολιτισμό, η πολιτεία της Κύπρου δεν τον τίμησε ποτέ. Δυστυχώς οι άνθρωποι που είναι ταπεινοί και προτιμούν να ζουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ξεχνιούνται εύκολα. Τα τραγούδια όμως μένουν για να μας θυμίζουν ότι κάποτε κάποιος άνθρωπος δόξασε τη χώρα του όσο λίγοι.
